Archetypische opvattingen over beroepen zijn van alle tijden. Voor het ene beroep geldt dat meer dan voor het andere. Het waarom van het ontstaan hiervan, de etiketten en clichés, fascineerden me. Het bracht me tot het maken van een serie portretten.

‘De Zangeres’
Rond 1976 ontmoette ik samen met mijn vrienden in een heel klein plaatsje nabij Viens de eigenaresse van het lokale winkeltje. Zo’n typisch winkeltje waar je zo’n beetje alles kan krijgen: van bouillonblokjes tot postzegels en medicijnen tot gasflessen. De vrouw bleek een voormalige Parijse zangeres en prostituee te zijn. Krijtwit gepoederd en met zwarte getekende wenkbrauwen. Wij waren jong, strak en bruin. Zij was totaal het tegenovergestelde. Haar opwinding over al dat jonge mannelijk schoons blijft een fantastische herinnering.

‘De Directeur’
Nog niet zo lang geleden werd een directeur geassocieerd met een man in driedelig pak en in zijn hand een bolknak. Een man die kantoor hield achter dubbele deuren, ‘bewaakt’ door een secretaresse in een ruimte ervoor. Sinds ik in 1997 directeur werd van een kunstencentrum, weet ik beter. Dit schilderij is de icoon van een directeur uit vervlogen tijden.

‘De Notaris’
De eigenaar van dit doek werd later mijn notaris. In niets voldoet deze man aan het archetype van notaris in de opvatting van de gemiddelde Nederlander. Hij is empathisch, warm en meedenkend. Kortom een mens die je met raad en daad bijstaat.

‘Matador’
Lang voordat voetbalspelers de lieveling waren van het publiek, speelden matadors al met hun leven. In de arena een dans uitvoerend, alleen met de stier. Ongewis over de afloop. Getooid in een elegant gouden pak met de dood voor ogen, spelend met de drift en het bloed van de tegenstander.