In de kunst worden vaak metaforen gebruikt om een boodschap uit te dragen. Deze manier van communiceren geeft kunst een meerwaarde en leidt vaak tot nieuwe inzichten. Het brengt ons bij een diepere laag in onszelf. Een breed publiek zal zich dan ook herkennen in deze figuratieve vormenwereld.
Vervaardigd uit transparant, zachtblauw pvc is de ‘Kathedraal van het Wasgoed’ vooral bedoeld als object dat ons aanraakt . Het hangt in kruisverband op hoogte en bestaat uit hangende contouren van benen, net als was aan een lijn. Door de luchtstromen zal dit object altijd een beetje bewegen. Door het open karakter krijg je gedeelten waar je doorheen kijkt en gedeelten met dubbele overlap. Dit geeft een interessant lichtspel dat iets weg heeft van gebrandschilderde ramen in een kathedraal. Het object hangt majestueus als wasgoed in de ruimte, zoals je bijvoorbeeld zag op oude zwart-wit foto’s uit Marken en Volendam waar lange waslijnen in de polder hingen te wapperen als trotse wimpels van grote gezinnen. Waslijnen verdwijnen steeds meer, verdrongen door wasdrogers. Maar wie ooit in Italië is geweest, denkt heel anders over de charme van wasgoed.
Op weg naar mijn atelier reed ik via het Kanaal. Vlakbij de brug zat een man op leeftijd, turend naar het water en trekkend aan zijn zware shagje. Ik parkeerde mijn auto zodat ik hem goed kon observeren, zijn kop in me op kon nemen. Het was weer zo’n moment van: ‘nu kom Op weg naar mijn atelier reed ik via het Kanaal. Vlakbij de brug zat een man op leeftijd, turend naar het water en trekkend aan zijn zware shagje. Ik parkeerde mijn auto zodat ik hem goed kon observeren, zijn kop in me op kon nemen. Het was weer zo’n moment van: ‘nu komt er iets moois voorbij’. Je weet het, voelt het en moet dan meteen handelen. Er was een onzichtbaar lijntje naar die man. Frappant is dat hij me niet heeft gezien, terwijl we toch verbonden waren. Bizar. Hij zit onverstoorbaar in het stadsrumoer in zijn wereld, even verderop zit ik in de mijne. Fantastisch toch als je erover nadenkt. Zijn houding en gegroefd gezicht toonden geen gemakkelijk leven. Gelijk een oude eik had de man een geribbelde, doorleefde bast.
t er iets moois voorbij’. Je weet het, voelt het en moet dan meteen handelen. Er was een onzichtbaar lijntje naar die man. Frappant is dat hij me niet heeft gezien, terwijl we toch verbonden waren. Bizar. Hij zit onverstoorbaar in het stadsrumoer in zijn wereld, even verderop zit ik in de mijne. Fantastisch toch als je erover nadenkt. Zijn houding en gegroefd gezicht toonden geen gemakkelijk leven. Gelijk een oude eik had de man een geribbelde, doorleefde bast.
