Zaterdagavond, thuis in de keuken zit mijn zus Marida zich op te maken. Als kereltje van tien geniet ik van dit moment. Transistorradiootje aan, Mantano in de asbak, opmaakspulletjes op tafel. Voor mij is dit een belofte, een kijkje in de wereld van de jongvolwassenen en het spannende uitgaan. Mensen ontmoeten en dingen meemaken ’s nachts. Ik kijk ernaar uit om dat ook te gaan doen. Ondertussen transformeert mijn zus van een gewone zus in een vamp. Deze momenten hebben ertoe bijgedragen dat ik vrouwen als soort heerlijke wezens vind. Na vele jaren stappen is uitgaan nog steeds iets wat ik fijn vind. Je weet nooit wat er gebeurt die avond en wie je tegenkomt.
Ik sta in Hong Kong tussen glazen gevels, torenhoog. Overal klinkt geluid, knipperen neonreclames, zoemen airco’s, toeteren auto’s en praten mensen. Hong Kong is een groot, dynamisch altijd levend organisme. De reflecties in het glas versterken dit besef. Dag en nacht bestaan hier niet. De dag is nacht en andersom. Daar kan ik niet omheen. Dat komt binnen. In Nederland kennen we dit verschijnsel niet. Wij hebben nog een keuze of we kiezen voor drukte of voor rust.
Mijn object ‘Happy’ laat dynamiek zien wanneer het er niet meer is. Dat werkt vervreemdend en toont dynamiek als schoonheid. Overdag is de wereld druk en vol verkeer. In de nacht sterft dit weg maar toont ‘Happy’ op haar oppervlakten de dynamiek van overdag door middel van bewegende beelden. Het object zal in de buurt moeten staan van een druk verkeerspunt ergens in de wereld. Zo krijgt druk verkeer opeens een andere lading. Wordt het iets moois!
